Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2014


Στη μνήμη της Μάνιας Καραϊτίδη


Προτιμούσε την πένα και το πινέλο.
Τα κοντόκαννα όπλα.

Αλέξιος Μάινας

 ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ


Ερχόμαστε από μακριά
κουρασμένοι
κατεστραμμένοι
Η Μεσόγειός μας
πάντα άνοιγε
για να τη διασχίσουμε
Τώρα, πίσω μας έρχονται
να κλείσουν τα κύματα
Να μας ρουφήξουν
Δεν έχουμε καλοτάξιδα πλοία πια
Μόνο, πόδια βαριά

Κατεστραμμένοι
ή και
καταστρεμμένη
Σ’ όλους τους τύπους
Σ’ όλες τις εκδοχές
Σ’ όλα τα δυνατά πρόσωπα:
εμείς, εκείνοι, οι άνθρωποι
εγώ, η χώρα, η Μεσόγειος

Ήταν τόσο εύκολο
τόσο απίστευτα εφικτό
αυτοί να μας αφήσουν να καταστραφούμε
Αυτοί ωστόσο, είμαστε εμείς, επίσης


Εμείς τώρα
έτοιμοι για όλα
(όπως αυτοί από πάντα)
Εμείς αύριο
όπως θα μετασχηματιστούμε
(γιατί ζούμε
και θα ζήσουμε
μιαν εποχή
που ανήκει
σε transformers)

Ας περπατήσουμε, λοιπόν, επί των υδάτων της
Ας διαλέξουμε εργαλεία
για να δουλέψουμε ξανά
τη γη γύρω απ’ τη θάλασσά μας
Αν είναι να σπείρουμε,
ας φυτευτούμε κάπου εδώ γύρω
Κάποτε θα ξανανθίσουμε
στη μέση του πελάγους

Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014


 Ποιο είναι το Κρυφοχώρι της Μάτσης Χατζηλαζάρου;


«Ακόμη κι αν τ’ αρνηθώ εκατό φορές η ραχοκοκαλιά της ζωής μου ακουμπά στον τόπο μου» ομολογεί στο ΕΚΕΙ-ΠΕΡΑ ΕΔΩ / Ι

Στο ΙΙΙ, πάντως,   (Ο ΠΟΥΜΑΣ / ΗΤΑΝ  ΚΙ   Η ΣΤΕΡΗΣΗ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ) γράφει: «από δω στην Αθήνα είσαι απελπιστικά παρών μες στους δρόμους του Παρισιού τόσο υγρούς τόσο γκρίζους τους αισθάνουμαι μες στην υγρή πληγή μου … ναι και όλα αυτά είναι πατρίδα μου ως το θάνατο».

«Το πνεύμα στην εξορία» (όπως ονομάζει ο Φώτης Τερζάκης το βιβλίο όπου εστιάζει σε τρεις από τους ιπποτρόφους –κατά Μιμίκα Κρανάκη- συντρόφους της στο Ματαρόα, τους Αξελό, Καστοριάδη, Παπαϊωάννου) είναι το πνεύμα μέσω του οποίου βιώνει τον εαυτό της: «Κι όλα τ’ άρμπουρα να λύσω, κι όλες τις μέδουσες να σκοτώσω, πάλι ο εαυτός μου θα ‘ναι μια εξορία».
Η ζωή της είναι ένα πηγαιν’-έλα, εντός-εκτός, μια τροχιά από-σε-από-σε.
Η κίνησή της είναι θέση-άρση, σαν το μ’ αγαπά-δε μ’ αγαπά: «έρως θα πεθάνω έρως θα πεθάνω»˙ είναι τόπος-εξορία-τόπος-νοσταλγία: «εκεί-πέρα εδώ»˙  «έρωτας, αγάπη, πόθος, ηδονή»˙ «ερχομός δεσμός αναχώρηση»˙ «πράσινο-κίτρινο-κόκκινο-κίτρινο-πράσινο-κίτρινο-κόκκινο-κίτρινο…» εσαεί˙ «συ, συ, συ, συ και μερικά συ που είναι ειδικά πολύ εγώ»˙ πλάγια γραφή - όρθια γραφή - πλάγια γραφή - όρθια γραφή˙ υφή δημοτικού τραγουδιού σε σύμπαν εξπρεσιονιστικό…
Η εξορία της –«ΜΕ ΕΚΡΙΖΩΝΕΙΣ» φωνάζει στην κατακλείδα της ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΗΣ- έρχεται παιδιόθεν, κατά κύματα, και αφορά τον τόπο, τον έρωτα, τη μνήμη, τη γη. Ο νόστος της δεν γίνεται επιστροφή, μα ανακύκληση του νόστου. Το ταξίδι, διπλή ξενιτιά.

Είναι Πηνελόπη και Οδυσσέας. Υφαίνει «Λόγια που έχουν κρόσια» ενώ θαλασσοδέρνεται «σε ατελεύτητη ροή του ανθρώπου μες στις λέξεις όπως ρέουν και οι λέξεις μες στον άνθρωπο».
Δεν διαβαίνει πόρτες, είναι «αλλόκοτες πόρτες λαδωμένες καλά με λόγια εργαλεία ή πράξεις». Είναι κύμα προς το μόνο Κρυφοχώρι που ανακάλυψε, το «φάρο (που) λέγεται Γλώσσα».

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2014

Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2014



Ήταν ένα Παρασκευο-Σαββατοκύριακο πλήρες :

Παρασκευή απόγευμαΤο trailer για το Κοινωνικό Ωδείο του Βύρωνα
Πρώτη φορά φέτος στο Κοινωνικό Ωδείο, με τη 17χρονη κόρη μου Ευαγγελία, για πιάνο.
Οι άνθρωποι που δούλεψαν το καλοκαίρι έκαναν το χώρο τόσο φιλόξενο, όμορφο, χρηστικό…
Και η μεγαλύτερη έκπληξη : το λευκό πιάνο της Χ. Αλεξίου, που όχι μόνο το δώρισε, αθόρυβα και χωρίς τυμπανοκρουσίες, στο Κοινωνικό Ωδείο, αλλά έκανε και τα έξοδα για να μεταφερθεί…
Η κόρη μου ξετρελάθηκε με το τόσο ωραίο παίξιμο του πιάνου κι η δασκάλα της (η γλυκυτάτη Φανή Γεβετζή) με την κόρη μου που έπαιξε καλύτερα από ποτέ. 

Κα Αλεξίου, εγκαινιάσαμε το πιάνο σας και τη νέα χρονιά του Ωδείου…

Ευχαριστούμε Χάρις, ευχαριστούμε Κοινωνικό Ωδείο.

http://koinwnikowdeio.blogspot.gr/

και το ΡΑΔΙΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΩΔΕΙΟ

http://koinwnikowdeio.blogspot.gr/p/blog-page_1.html

 

Α! Να μην ξεχάσω : Τις Παρασκευές το απόγευμα, το Κοινωνικό Ωδείο θα λειτουργεί ως καφέ με κλασική μουσική. Μας περιμένει.

 

 

 

Παρασκευή βράδυ

Στο νέο Χώρο 
για τα γράμματα και τις τέχνες
Persona Grata
Πανταζή 24, Ηλιούπολη, 
κοντά στο μετρό Αγ. Δημητρίου
έγινε συνάντηση – συνομιλία 
με τον συγγραφέα Θανάση Βαλτινό.
Η οικοδέσποινα Αγγέλα Αποστολοπούλου
 μιλά για το εγχείρημα της :
Κρατώντας ζωντανή την πίστη μας στην προσωπική επικοινωνία, αλλά και στον «homo poeticus» -με την ευρύτατη έννοια του όρου, το Persona Grata θέλουμε εν κατακλείδι να είναι ένας χώρος με αληθινή αγάπη και σεβασμό στον άνθρωπο και τη δημιουργική του ικανότητα.
Γιατί αυτό που πραγματικά μας διαχωρίζει από τη βαρβαρότητα της ανάγκης, που κυριαρχεί στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, είναι η «πολυτέλεια» του στοχασμού και της τέχνης. 

Ο Θανάσης Βαλτινός μίλησε για τη ζωή και τη γραφή του, πρόθυμα, ευδιάθετα, αναστοχαστικά, η Τιτίκα Δημητρούλια τον παρουσίασε και, όπως πάντα κάνει, τον ενέταξε στη λογοτεχνία μας με λόγο αγαπητικό, κριτικό και στιβαρό. Η Αγγέλα Αποστολοπούλου διάβασε αποσπάσματα από κείμενά του κι εμείς, το κοινό, συνομιλήσαμε μαζί τους.
Πράγματι, οι μικροί, ζεστοί, προσωπικοί χώροι λειτουργούν αλλιώς στις συναντήσεις αυτές.

Ευχαριστούμε κ. Βαλτινέ, ευχαριστούμε Αγγέλα.



Σάββατο

Σύνδεσμος ενσωματωμένης εικόνας
Έχει ήδη ξεκινήσει από Παρασκευή απόγευμα
στο Πολιτιστικό Κέντρο Ελληνικού
το  3ο Φεστιβάλ Αλληλέγγυας και Συνεργατικής Οικονομίας.
Πηγαίνω το μεσημεράκι και δηλώνω στην κυψέλη εθελοντών ότι είμαι διαθέσιμη. Είναι η ώρα που χρειάζεται κόσμος στην κουζίνα. Κόβω και πλένω λαχανικά,  βοηθώ τους ανθρώπους που δουλεύουν στη συλλογική κουζίνα. Τελειώνοντας τη βάρδια μου παίρνω ένα κουπόνι που αντιστοιχεί σε ένα πιάτο φαγητό. Παίρνω ένα τσαμπί βιολογικό σταφύλι από κάποιον παραγωγό και τριγυρνώ στους πάγκους της οικολογικής αγοράς. Συναντώ παλιούς φίλους και γνωστούς, παίρνω φυλλάδια των συλλογικοτήτων που συμμετέχουν.

Παρακολουθώ ένα εργαστήρι συζήτησης με Έλληνες και Ευρωπαίους συμμετέχοντες και επισκέπτομαι το ανταλλακτικό παζάρι. Κατά τις 4 μ.μ. αρχίζει να δίδεται το φαγητό. Τρώω και πάω σε πρακτικό εργαστήρι για το πώς φτιάχνονται οι μαρμελάδες. Βοηθώ λίγο ακόμα στην προετοιμασία για το δείπνο κι ενώ ξεκινά το πρόγραμμα του circo cachivache, φεύγω. Δεν πήγα στα πάμπολλα παιδικά εργαστήρια γιατί δεν έχω παιδιά μαζί μου. Δυστυχώς, αύριο δεν θα μπορέσω να έρθω.

Καλή  αντάμωση του χρόνου.
Τώρα που ξέρω, θα έρθω με παρέα, μάλλον και οικογενειακά…
http://www.festival4sce.org/



Κυριακή

Είμαστε καλεσμένοι σε υπαίθρια παιδική γιορτή, Μαζεύουμε τα αναγκαία για πικ νικ και ξεκινάμε για Τατόι. Υπέροχη μέρα, λαμπρό φως, ωραία παρέα…
Πολύς κόσμος, καθόλου πολυκοσμία. Μπάλες, βόλτες, κρασί, σπιτικά μεζεδάκια. Φύση και περπάτημα. Κουβέντες. Γέλια. Όλες οι ηλικίες μαζί…
Από προηγούμενο πικ νικ  με τη Μαρία και τον Κώστα να μας παίζει μουσική...
Ευχαριστούμε Κώστα και Μαρία.
Να χαίρεστε τα πιτσιρίκια σας



Κυριακή βράδυ

Επιστροφή, ευχάριστη κούραση, σκέψεις :

Μερικές φορές η ζωή στην Αττική είναι ζηλευτή. 
Χρειάζεται κάποιος χρόνος για τις μετακινήσεις και οργάνωση, αλλά ... 

Να συναντάς φίλους κι ανθρώπους που έχουν να σου πουν κι έχεις να τους πεις ή απλώς ν’ ακούσεις και να κάνεις παρέα, είναι μέρος της τέχνης του ζην
Και δεν κοστίζει. Αξίζει.






 



Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

AMEA και ΜΜΕ



Γιατί επελέγη άραγε από τη Γενική Γραμματεία Μέσων Ενημέρωσης ο φετινός Μάρτιος 

 (η προηγούμενη διοργάνωση είχε γίνει το 2009)

για να διοργανωθεί το 5ο Διεθνές Συνέδριο

  Άτομα με Αναπηρία & ΜΜΕ – Ενσωμάτωση και Κρίση στην Ψηφιακή Εποχή

             


Ίσως για να δοθεί βήμα στην παρουσίαση μιας νέας διαδικτυακής πύλης του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικής Αλληλεγγύης, της ΣΥΣΠΕΑΠ (Σύστημα Συλλογής, Παραγωγής, Εμπλουτισμού & Αξιοποίησης Περιεχομένου) www.prosvasi-amea.gov.gr και της αντίστοιχης φωνητικής πύλης, στο 213 2056050. Πρώτο σύστημα δημόσιας σελίδας στην Ε.Ε. με στόχο την παρακολούθηση της επικαιρότητας, θεματικές που αφορούν τους ανθρώπους με αναπηρία και απλοποίηση κειμένων, στην προσπάθεια ο ιστότοπος να είναι προσβάσιμος και να προσφέρει αμφίδρομη επικοινωνία.

Ίσως στο πίσω μέρος του μυαλού των διοργανωτών να υπήρχε επίσης η γενικότερη συγκυρία και οι επερχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις: δεν ήταν λίγοι αυτοί που επισήμαναν πως οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ θυμούνται αυτές τις ευάλωτες ομάδες Χριστούγεννα, Πάσχα, την 3η Δεκεμβρίου και στις εκλογές. Ταυτόχρονα ακούστηκαν επικρίσεις και διαμαρτυρίες για την πολιτική περικοπής επιδομάτων, τη δυσλειτουργία των ΚΕΠΑ και την έμμεση δυσφήμηση όλων των αναπήρων με την υπερανάδειξη περιπτώσεων αναπήρων-μαϊμού.

Ίσως, ακόμη, να έχει φτάσει ο καιρός που έννοιες όπως ο εθελοντισμός δέχονται μια νέα επεξεργασία, αποσυνδέονται από παλαιότερες χρήσεις˙  χρησιμοποιούνται στο πλαίσιο μιας πολιτικής που μοιάζει να λειτουργεί πέραν και εκτός πολιτικών κομμάτων, πλησιάζοντας κάπως σ’ αυτό που θα λέγαμε (και θα θέλαμε) κοινωνία των πολιτών. Βέβαια, είναι κάπως δύσκολο να πείσεις ανθρώπους οικονομικά και κοινωνικά καθημαγμένους, όπως είμαστε οι Έλληνες στη σημερινή συγκυρία, ότι διατρανώνοντας «θέλω, συμμετέχω, υποστηρίζω» γινόμαστε ενεργοί πολίτες. Ακόμα περισσότερο, τους ίδιους τους ανθρώπους με αναπηρίες, να θελήσουν να ενταχθούν στο εθελοντικό κίνημα, με στόχο την κοινωνικοποίηση και τη συμμετοχή!



Το διήμερο συνέδριο (13-14 Μαρτίου), πάντως, πραγματοποιήθηκε επιτυχώς. Έλληνες και ξένοι σύνεδροι συνέβαλαν με τις εισηγήσεις τους σ’ ένα παλίμψηστο απόψεων και προτάσεων. Κοινή συνισταμένη πολλών εισηγήσεων και από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία που επισημάνθηκαν από πολλούς εισηγητές είτε ρητά (Μπέττυ Τσακαρέστου: η ανα-τροπή είναι βασικό στοιχείο της ζωής όλων μας και με κάποια έννοια είμαστε όλοι –δυνάμει– ανάπηροι) είτε με προσωπικά ή άλλα παραδείγματα (Γιάννης Κωστάκης, Avital Sandler-Loeff, Ευ. Ντζιούνη, Δ. Στεφανίδης) υπήρξε η διεύρυνση της έννοιας της αναπηρίας, πέρα από τυπικές κατηγορίες, και σε ασθένειες που δεν φαίνονται, που επέρχονται με τη γήρανση, που καθιστούν μέρος του πληθυσμού αόρατο (InVisibili ονομάζεται το blog δημοσιογράφων της Corriere della Sera που παρουσίασε ο Simone Fanti, με στόχο την επαφή ΑμεΑ-μη ΑμεΑ), ή οδηγούν ευπαθείς ομάδες στην αναπηρία λόγω κρίσης (Ν. Πέππας). Περιλαμβάνοντας βέβαια και τη διανοητική αναπηρία, όπως διορθώνει η Special Olympic Ελλάς (Γ. Δεσποτοπούλου) ότι πρέπει να αποκαλείται η νοητική στέρηση.

Δεν ήταν η μόνη αλλαγή όσον αφορά την ορολογία. Όχι πια για ενσωμάτωση (που προέρχεται από το ιατρικό μοντέλο) αλλά για ένταξη (δηλαδή αλλαγή της κοινωνίας προς ένταξη όλων των μελών της) μίλησε  ο Ι. Λυμβαίος, μεταφέροντας και τον χαιρετισμό του κ. Βαρδακαστάνη, προέδρου της ΠΟΣΓΚΑμεΑ. Πολλοί από τους ομιλητές αναφέρθηκαν στην ανάγκη επέκτασης της προσβασιμότητας και στον ψηφιακό κόσμο (με προσαρμογές αναλόγως του είδους της αναπηρίας) και σε φυσικούς χώρους (κτίρια, υπηρεσίες, μουσεία, χώρους πολιτισμού -εξαιρετικά παραδείγματα από τη νομοθεσία της Γαλλίας ανέφερε η Ευ. Ντζιούνη,από τους οργανωτές του φεστιβάλ τέχνης ΑΝΑΜΕΣΑ, με συμμετοχή ΑμεΑ και μη ΑμεΑ) www.festivalanamesa.com.

Προτάσεις υπήρξαν πολλές. Υποδείγματα πρακτικών αναφέρθηκαν, και από την εμπειρία στο εξωτερικό (V. Besnard Κέντρο Ενηλίκων Αυτιστικών Abri Montagnard, A. Fraddrich Κέντρο Αποκατάστασης Klinic Bavaria). Η δικτύωση αναδείχθηκε σε θετικό παράγοντα για τη ζωή των ανθρώπων με αναπηρίες, ακόμα περισσότερο απ’ ό,τι για τους υπολοίπους. Για εκπαίδευση, επικοινωνία, ψυχαγωγία, σύνδεση με κρατικές υπηρεσίες, ψυχολογική και ιατρική υποστήριξη, εργασία ίσως, αυτοέκφραση. Επισημάνθηκαν όμως και οι κίνδυνοι για απομόνωση και υποκατάσταση της πραγματικής από την ψηφιακή ζωή ενώ αναγνωρίστηκε πως δεν είναι πανάκεια: Η συνάφεια με τους άλλους στο φυσικό χώρο, η συνεργασία σε κοινούς τόπους δουλειάς, διασκέδασης, εκπαίδευσης και αθλητισμού φαίνεται να είναι οι ενδεδειγμένοι τρόποι και διαδικασίες κοινωνικοποίησης, διασύνδεσης, συμμετοχής (σημαντικές οι μαρτυρίες των Ν. Περδικάρη, Ευ. Σμπράου, Η. Βογιατζή, Θ. Τσέλιου). Κι έτσι, ενώ κάποιοι διεκδικούν περισσότερο χρόνο προβολής θεμάτων ΑμεΑ στην κρατική και ιδιωτική τηλεόραση, η Ρόη Παναγιωτοπούλου επισήμανε πόσο έχει μειωθεί η δύναμη της TV και η Μπέττυ Τσακαρέστου υπέδειξε ως δίκτυα και σύγχρονες πλατφόρμες τις ίδιες τις (ευφυείς) διασυνδεμένες πόλεις που δεν ανταποκρίνονται πλέον μόνο στους εκλεκτούς αλλά προσφέρουν ευκαιρίες συνεργασίας και ισότιμης συμμετοχής στα κοινά.


Ε.Ε.Ε.Ε.Κ. Αγίου Δημητρίου

Έτσι, ελπίζουμε πως θα εκπέμψει ξανά το Ραδιόφωνο της ΕΛΕΠΑΠ, όπως μας είπε ο Θ. Τσέλιος. Ενώ και ο Γ. Προκοπάκης, πρόεδρος τότε ακόμη του Δ.Σ. της ΝΕΡΙΤ, βεβαίωσε πως εκπομπή για την αναπηρία θα μεταδίδεται σε ώρες υψηλής θεαματικότητας, μετά το Δελτίο Ειδήσεων, στοχεύοντας στο γενικό κοινό. Πολλά site και blog για ΑμεΑ εμφανίζονται, κάποια μάλιστα με θεαματική επισκεψιμότητα (newsitamea.gr). Bέβαια, με θεματολογία από «5χρονος με αυτισμό θέλει να πάει στο σχολείο αλλά καθηγητής δεν υπάρχει» μέχρι «Η συνταγή για το ρόφημα που γιατρεύει τα πάντα» και «Αν μείνεις στο ράφι ίσως να πας από καρδιά», δεν μπορούμε να μιλήσουμε για σοβαρό και έγκυρο ενημερωτικό προϊόν αλλά για τουρλού ειδησεογραφία, που όμως τραβάει «χτυπήματα» λόγω και των συνεχών κοινοποιήσεων στο facebook. Μήπως τη μέθοδο της κοινοποίησης κάθε ανάρτησης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πρέπει να ακολουθήσει και  το www.prosvasi-amea.gov.gr για να μπορέσει να διεισδύσει και να βοηθήσει πραγματικά;

Ο γ.γ. Μέσων Ενημέρωσης Ι. Παναγιωτόπουλος, προς τιμήν του, ήταν παρών σ’ όλη τη διάρκεια του συνεδρίου και στην τελευταία του τοποθέτηση εξήγγειλε ένα forum συζήτησης για θέματα αναπηρίας στο site της γ.γ. Μέσων Ενημέρωσης και summer school για δημοσιογράφους, που θα τους βοηθήσει στην ανάδειξη των προβλημάτων αφενός με δημοσιογραφικά ενδεδειγμένο και όχι στερεοτυπικό τρόπο και, αφετέρου, με βάση συγκεκριμένο κώδικα παρουσίασης των αναπήρων και των οικογενειών τους, ενώ παραδέχτηκε την ύπαρξη αποκλεισμού και άκουσε τις προτάσεις των φορέων που μετατοπίζουν το ενδιαφέρον από τον ανάπηρο άνθρωπο στον πολίτη με αναπηρία, ζητώντας καθολικό σχεδιασμό. Μετά το πέρας κάθε συνεδρίας παρουσιάζονταν αποσπάσματα από την εκπομπή της ΕΤ3 Εκτη Αίσθηση, τη μόνη της ελληνικής τηλεόρασης αμιγώς για ανθρώπους με αναπηρία, που την κάνει και την παρουσιάζει ο τυφλός δημοσιογράφος Γ. Μπελίρης, ενώ παρουσίαση χορού ΑμεΑ μαζί με μη ΑμεΑ έγινε από τον Γ. Χρηστάκη και την ομάδα ΔΑΓΙΠΟΛΗ.




Φαίνεται πως προχωρά η ίδρυση νέων σχολείων ειδικής αγωγής, τμημάτων ένταξης και Εργαστηρίων Ειδικής Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και κατάρτισης ενώ εκκρεμεί μια πολύ σημαντική απόφαση: Αν στα ειδικά γυμνάσια θα επιστρέψουν, κατ’ εξαίρεση, οι διδάσκοντες των εργαστηρίων κεραμικής, ξυλουργικής, υφάσματος-ένδυσης κ.λπ., που έχουν τεθεί σε διαθεσιμότητα, καμιά 30αριά άνθρωποι όλοι μαζί. 

Εξοπλισμός εκατομμυρίων, που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια αλλά και νεότατος που κάποιοι φρόντισαν να έλθει μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ, κλειδώθηκε απλώς για να μην καταστραφεί ή κλαπεί, περιμένοντας μια θετική απόφαση που επηρεάζει τη ζωή και την εκπαιδευτική διαδικασία πολλών μαθητών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες. 

Ίσως τα έξοδα που έγιναν για το 5ο Συνέδριο να έφταναν για άλλον ένα χρόνο μισθοδοσίας αυτών των καθηγητών. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως το συνέδριο δεν έπρεπε να γίνει. Αντιθέτως.

Ειδικό Επαγγελματικό Γυμνάσιο Αγίου Δημητρίου
Εύφημος μνεία στον 3ο ΠανελλήνιοΔιαγωνισμό 
μαθητικών ταινιών μικρού μήκους
"ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΔΑ"
(εμπνευσμένη από το ομώνυμο διήγημα
του Αντώνη Σαμαράκη)
https://www.youtube.com/watch?v=ymh01yy3O7Y

Σημαίνει όμως πως αν πράγματι η αντιμετώπιση των Ανθρώπων με Αναπηρίες σημαίνει κάτι ουσιώδες, όπως έδειξε να πιστεύει η Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, οφείλει να κοινωνήσει στο υπουργείο Παιδείας την ανάγκη να εξευρεθεί και το κονδύλι που θα επιτρέψει στους μαθητές των ειδικών σχολείων την προσβασιμότητα σ’ εκείνες τις τέχνες και τις πρακτικές που θα τους προσφέρουν τα εφόδια και τις δεξιότητες για να συναντήσουν το μέλλον τους. 

Θα αποτελέσει η απόφασή του έναν από τους «δείκτες μέτρησης της κοινωνικής συνοχής και της επανασύνδεσης με την κοινωνία», στους οποίους αναφέρθηκε ο Γ. Σταμάτης (γραμματέας Κοινωνικών Δικτύων και Ειδικών Πληθυσμιακών Ομάδων Ν.Δ.). Εισάγοντας επίσης μιαν άλλη εξαιρετική ιδέα: ότι πρέπει εμείς να επιχειρήσουμε την προσέγγιση, εμείς οι υπόλοιποι να προσπαθήσουμε ώστε να μας δεχτούν οι Άνθρωποι με Αναπηρία. Κανείς δεν αντιτίθεται φαντάζομαι σε μια τέτοια αντίληψη, που συμβαδίζει με τη διοικητική μεταρρύθμιση και τη σταδιακή αλλαγή του προνοιακού μοντέλου σε ανοιχτής φροντίδας. 

Άλλωστε, ζούμε σε μια εποχή που έχουμε να αντιμετωπίσουμε «σύνθετα προβλήματα μιας περίπλοκης ζωής» όπου «οι υποδομές είναι οι άνθρωποι» (Μπ. Τσακαρέστου) και χρήσιμες είναι όλες οι καλές πρακτικές που αναγνωρίζουν τους πολίτες με αναπηρία ως υποκείμενα δικαιωμάτων και όχι αντικείμενα φιλανθρωπίας.

Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Ad Libitum ?



Στον Απρίλη πια, μετά έναν ολόκληρο Μήνα Ποίησης και τις πολλές διαφορετικές εκδηλώσεις του, κατάφερα να παρακολουθήσω μια μουσική παράσταση αφιερωμένη στον ποιητικό λόγο, η οποία επαναλήφθηκε, στον Φιλοπρόοδο Όμιλο Υμηττού, που παρεμπιπτόντως ετοιμάζει εδώ και καιρό και θα λειτουργήσει σύντομα δανειστική βιβλιοθήκη με ιδιαίτερο βάρος στην ποίηση (http://foymittos.blogspot.gr).

Μια ντουζίνα νεαρά άτια (συγνώμη, παιδιά) από 20 ως το πολύ 30 ετών, μουσικοί και ερμηνευτές, με την υποστήριξη του ΦΟΥ και της Μικρής Άρκτου, διέσχισαν την απόσταση από τη Σαπφώ στην Κατερίνα Γώγου και τη Λένα Παππά, από τον Οδυσσέα Ελύτη στον Μιχάλη Γκανά και τον Γιάννη Ευθυμιάδη.


Νομίζω πως μόνο ανάποδα (από το τέλος προς την αρχή) μπορεί κανείς να δει και να ερμηνεύσει ως προς την ουσία της αυτή την εκδήλωση: Ο Γιώργος Καραχάλιος διάβαζε, μεταξύ των μελοποιημένων ποιημάτων, καθισμένος σε μια μπερζέρα επί σκηνής, μαζί με τους νεαρούς αλλά και χώρια, ως συμμετέχων και ως παρατηρητής ταυτόχρονα, αποσπάσματα από το ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη Ad Libitum ( Κατά βούληση) και από τα Ανοιχτά Χαρτιά.
Ολοκλήρωσε την ανάγνωσή του με το τέλος του ποιήματος:

είναι που πλέον δε νογάει κανένας
               τι πάει να πει αντανάκλαση μεσημεριού
               πώς κι από πού ακουμπάει τ' ωμέγα στο άλφα
               ποιος εντέλει αποσυνδέει τον Χρόνο

                            Ad Libitum.

ΥΓ. Μόνο που υπάρχει και μια διαφορετική εκδοχή: μη με πιστεύετε

               όσο γερνώ τόσο λιγότερο καταλαβαίνω

                                  η πείρα μού ξέμαθε τον κόσμο

http://static.uolcontent.com/RealMedia/ads/Creatives/default/empty.gif
Εξερευνώντας κι εμείς, ως παλαιότερη γενιά, πώς η πείρα μάς ξεμαθαίνει τον κόσμο, αναζητώντας κι εμείς (που μεγαλώσαμε μ’ αυτά τα τραγούδια και μας έμαθαν τον κόσμο όταν αυτά τα παιδιά γεννιούνταν) πού ακουμπάει τ' ωμέγα στο άλφα, επανεφευρίσκουμε τον τρόπο με τον οποίο τέτοιες συνεργασίες πραγματώνονται. Καθώς γερνάμε και λιγότερο καταλαβαίνουμε, ψάχνοντας να ξανακερδίσουμε το (χαμένο;) Χρόνο, χρειαζόμαστε τη δροσιά, τη ματιά, την αχαλιναγώγητη ακόμα ορμή νέων ανθρώπων για να τους δείξουμε και να μας δείξουν, να τους μάθουμε και να μας μάθουν ξανά τον κόσμο. Καθώς μεγαλώνουν, οφείλουμε να τους βοηθάμε να δοκιμάζουν νέες γι’ αυτούς γνώσεις παλαιών, ευγενών τρόπων μύησης στο τώρα εν σχέσει με το παρελθόν. Να θέτουμε μπρος στα μάτια τους έναν κόσμο όπου εκτός του fb και του κινητού, υπάρχουν ενδιαφέροντες τόποι. Πέρα από τα τρέχοντα, υπάρχει μια μουσική-ποιητική παράδοση που συγκινεί αίθουσες γεμάτες κόσμο που σιγοτραγουδά συμμετέχοντας. Υπήρξε –μας είπε ο Π. Καρασούλος– ένα πραγματικό σεμινάριο γι’ αυτά τα παιδιά η συνεργασία μεταξύ τους και η μαθητεία στον κόσμο αυτού που παλιότερα με καμάρι θα ονομάζαμε έντεχνο τραγούδι.








Θυμήθηκα, βλέποντας το γκρίζο κεφάλι του Γιώργου, τον πατέρα μου όταν έσπαγε τα τζάμια του ΦΟΥ, επειδή η κόρη του, σε αντίστοιχη με των παιδιών αυτών ηλικία, βρισκόταν σε χώρο προοδευτικό, ψυχαγωγούμενη με φίλους της. Τα χρόνια πέρασαν, κοντέψαμε να ξεχάσουμε τι είναι προοδευτικό ή αριστερό ή δεξιό, μέχρι που ξεπερασμένα εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα ωθήθηκαν και πάλι στο προσκήνιο από μια δεξιά κυβέρνηση που προσπαθεί να ορίσει με βάση αυτά το αριστερό (ασχέτως αν το αριστερό δεν μπορεί ακόμη να ορίσει τον εαυτό του επακριβώς). Κι έτσι, τραγούδια και ποιήματα που κάποτε έμοιαζαν αντιστασιακά επανέρχονται, με μια απόχρωση παρόμοια, όχι ως απολιθώματα αλλά ως βάση για μια καινούργια σκέψη σε μια νέα εποχή, μετά την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και την απομυθοποίηση του (παρ’ ημίν) ανύπαρκτου.





Θυμήθηκα, την πλησμονή της χαράς  μας το 1981, όταν μια αλλαγή πολιτική θεωρήσαμε πως θα έφερνε ουσιαστική αλλαγή των πραγμάτων και μια νέα πορεία για τη χώρα. Το πόσα χρόνια χρειάζονται για να διαψευστούν τα οράματα, για να προσγειωθεί ανώμαλα μια ολόκληρη χώρα (τη βοηθεία των τότε επαναστατών) σε πεδίο βολής. Ένα ναρκοπέδιο αέναο, όπως το έχει περιγράψει και ο Ελύτης:

Είναι γεγονός
έχω μπει για τα καλά μέσα στο ναρκοπέδιο
               διό και δεν φοβάμαι να μιλήσω
               να μη λύσω το αίνιγμα
               που ευχήθηκαν κι οι εχθροί μου κάποτε

αγνοώντας πόσο άχρηστο είναι να επαγγέλλεσαι τον σκοτεινό.



Παρακολούθησα κι άλλες εκδηλώσεις με μελοποιημένη ποίηση. Τρεις απ’ αυτές που κατάφερα να δω είχαν διοργανωθεί στο πλαίσιο εκδηλώσεων παράλληλων με την έκδοση 14 τόμων ποίησης 12 Ελλήνων ποιητών από την Καθημερινή.  Στο Μικρό Παλλάς, στην επίσημη παρουσίαση της σειράς, όπου ο Π. Μπουκάλας αναφέρθηκε στον τρόπο ανθολόγησης: «Δεν φτιάχνουμε κανόνα ούτε θέλουμε να φτιάξουμε μια Εθνική Ελλάδος» είπε, και πρόσθεσε ότι επιδιώκεται η ανθολόγηση να αποκτήσει «ένα λαϊκό χαρακτήρα, ώστε ν’ ανοίξει την όρεξη για διάβασμα. Γιατί η προσδοκία είναι να διαβαστούν τα ποιήματα», έτσι ώστε να λειτουργήσουν ιαματικά στις ανθρώπινες αγωνίες. Στο Πανεπιστήμιο, με μαθητές 6 σχολείων της Αττικής, και στο ναό του Αγ. Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, όπου αναγνώστηκαν ποιήματα και ακούστηκαν ύμνοι της Μεγάλης Εβδομάδας.Ελληνες,Ποιητες,Ποιηση,Καθημερινη,Εβδομαδα,Αρχιζοντας
Ίσως έτσι, μ’ έναν συνδυασμό στοιχείων παράδοσης που μπολιάζονται με τη συγχρονία, την αγάπη για κοινούς τόπους όπως η ποίηση, να αίρονται οι ου-τόποι στους οποίους σήμερα ζούμε, να αντιμετωπίζονται οι βαθιές συγκρούσεις που ελλοχεύουν στο δρόμο μας, να επιτυγχάνονται οι συζεύξεις που συγκροτούν την ύπαρξή μας: ακούμε ποίηση του Ρίτσου (Επιτάφιος) γραμμένη για τη μάνα ενός καπνεργάτη [(Θεσσαλονίκη. Μάης το 1936. Μι μάνα, καταμεσς το δρόμου, μοιρολογάει τ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της κα πάνω της, βουΐζουν κα σπάζουν τ κύματα τν διαδηλωτν - τν περγν καπνεργατν. κείνη συνεχίζει τ θρνο της)] μέσα στον κεντρικό ναό του Κολωνακίου (όπως έμαθα εκείνη τη μέρα από την Όλγα Σελλά, η οποία προλόγισε την εκδήλωση, την αγιογράφηση έχει κάνει ο Σπύρος Βασιλείου) και είμαστε τόσο συγκινημένοι όσο κι αν Η ζωή εν Τάφω είχε γραφτεί για το νεκρό αδελφό μας.


Τελειώνω, ξαναγυρνώντας στην αρχή του ποιήματος του Ελύτη Ad Libitum που μας διάβασε στο ΦΟΥ ο αφηγητής, επισημαίνοντας τις δυο εμμονές που αποτέλεσαν τον μίτο της εκδήλωσης: ποίηση και ελευθερία, δική μας και του τόπου.

Είμαι άλφα χρονών κι Ευρωπαίος έως τη μέση
των Άλπεων ή των Πυρηναίων
το χιόνι μήτε που άγγιξα ποτέ

δεν υπάρχει ούτ’ ένας που να μ’ εκπροσωπεί
πόλεμος και ειρήνη μ’ έφαγαν από τις δύο μεριές
ό,τι απομένει αντέχει ακόμη 

ως πότε
φίλοι

θα σηκώνουμε το αφορεσμένο παρελθόν
γιομάτο βασιλιάδες και υπηκόους

προσωπικά
νιώθω σαν αποπλανημένο κυπαρίσσι…