Φαίνεται πως στ’ αληθινά
ο νέος
χρόνος αρχινά
τον Μάρτη το
χιλιόγνωμο...
Έτσι ξεκινούσε το ποίημα που είχα γράψει στα γενέθλια των 50 μου...
Ακόμη ο νέος χρόνος, για μένα, την άνοιξη ξεκινά.
Συνέχιζα αρκετά παρακάτω:
*
Μα τι θυμός
αυτή την άνοιξη
Οργή, βαθιά
όσο η νάρκη
που προηγήθηκε
Οι παλιοί
φίλοι Υμηττιώτες
σε
διαμαρτυρίες περφόρμανς
στήνουν ένα
άυλο μνημείο
στον άγνωστο
ποιητή
ενόσω γύρω
οι γνωστοί άγνωστοι, άγνωστοι και γνωστοί πένητες
και γνωστές
κομμένες κεφαλές
κλωσσούν το
αυγό του φιδιού
**
Στην Καισαριανή μεσημέρια
και Σ/Κ
πυκνώνουν οικογένειες και
ποδηλάτες,
παρέες φοιτητών και ομάδες
θεάτρου
Η κρίση μάς βγάζει έξω
στους δρόμους και στους
λόφους
Θυμός διεγερτικός κι
εξωστρεφής, λοιπόν
Έτσι έλεγα κι έτσι κάναμε τότε, το 2012. Η κρίση τότε μας ενεργοποιούσε.
Η τωρινή κρίση (υγείας, κοινωνική, εντέλει και οικονομική) μας απενεργοποιεί,
μας ζορίζει μ' έναν τρόπο πρωτόγνωρο, που δεν έχουμε ακόμη τα εργαλεία να
επεξεργαστούμε. Όμως η κατακλείδα εκείνου του ποιήματος νομίζω ακόμη βοηθά:
ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ*:
θυμόμαστε την άνοιξη
και
προχωρούμε
