σάμπι χάικου

Έαρ. Έγκλειστοι.

Χελιδόνια οι ψυχές,

μεταναστεύουν.

Καμπάνες χτυπούν.

Μεγάλη Παρασκευή

του ιού. Πένθος.

Πάσχα Ελλήνων.

Ανθισμένες νεραντζιές.

Θάλλει ο φόβος.

Αμνούς προς σφαγή

πορνοβοσκοί σαλαγούν.

Στρώνουν τραπέζι.

πασχαλινά αυγά, ζωγραφισμένα από τις κόρες μας, ο Μάνος είπε το σκουρότερο: αυγό του κορονοϊού

春雨や

ものがたりゆく

蓑と傘

εικονιστικό χάικου του Γιόσα Μπουσόν 

σάμπι: μοναξιά των πραγμάτων ή «κοσμική μοναξιά» μέσα στην οποία υπάρχουν και την οποία εκφράζουν τα πράγματα

από: https://www.greecejapan.com/japanesestudies/genikes-paratiriseis-kai-ligi-istoria/, Στ. Παπαλεξανδρόπουλος, ιαπωνολόγος, θρησκειολόγος, μεταφραστής χάικου.                                    

Φαίνεται  πως στ’ αληθινά

ο νέος χρόνος αρχινά

τον Μάρτη το χιλιόγνωμο...

Έτσι ξεκινούσε το ποίημα που είχα γράψει στα γενέθλια των 50 μου...
Ακόμη ο νέος χρόνος, για μένα, την άνοιξη ξεκινά.
Συνέχιζα αρκετά παρακάτω:

*

Μα τι θυμός αυτή την άνοιξη

Οργή, βαθιά

όσο η νάρκη που προηγήθηκε

Οι παλιοί φίλοι Υμηττιώτες

σε διαμαρτυρίες περφόρμανς

στήνουν ένα άυλο μνημείο

στον άγνωστο ποιητή

ενόσω γύρω οι γνωστοί άγνωστοι, άγνωστοι και γνωστοί πένητες

και γνωστές κομμένες κεφαλές

κλωσσούν το αυγό του φιδιού

**

Στην Καισαριανή μεσημέρια και Σ/Κ

πυκνώνουν οικογένειες και ποδηλάτες,

παρέες φοιτητών και ομάδες θεάτρου

Η κρίση μάς βγάζει έξω

στους δρόμους και στους λόφους

Θυμός διεγερτικός κι εξωστρεφής, λοιπόν

Έτσι έλεγα κι έτσι κάναμε τότε, το 2012. Η κρίση τότε μας ενεργοποιούσε. 

Η τωρινή κρίση (υγείας, κοινωνική, εντέλει και οικονομική) μας απενεργοποιεί, 

μας ζορίζει μ' έναν τρόπο πρωτόγνωρο, που δεν έχουμε ακόμη τα εργαλεία να

επεξεργαστούμε. Όμως η κατακλείδα εκείνου του ποιήματος νομίζω ακόμη βοηθά:

ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ*:

θυμόμαστε την άνοιξη

και προχωρούμε

* Ελύτης