ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ / ΣΕΝΕΤ

Ενδιαφέρουσα σύγκλιση σύγχρονης σκέψης και λογοτεχνίας!!!

Στις 22 Ιανουαρίου, μιλά  ο Ρίτσαρντ Σένετ με θέμα ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΕΣ στη Στέγη.             http://www.sgt.gr/gr/programme/event/992

Αντιγράφω από το βιβλίο του Ο ΤΕΧΝΙΤΗΣ, εκδ. ΝΗΣΙΔΕΣ:

www.nissides.gr

Η ιστορία έχει χαράξει λάθος γραμμές που χωρίζουν πρακτική και θεωρία, τεχνική και έκφραση, τεχνίτη και καλλιτέχνη, κατασκευαστή/δημιουργό και χρήστη. Η νεωτερική κοινωνία υποφέρει απ' αυτή την ιστορική κληρονομιά. Αλλά η ζωή της εφαρμοσμένης τέχνης και των τεχνιτών στο παρελθόν υποδεικνύει και τρόπους να χρησιμοποιούμε τα εργαλεία, να οργανώνουμε τις κινήσεις του σώματος, να σκεφτόμαστε τα υλικά, που παραμένουν εναλλακτικές, βιώσιμες προτάσεις για να ζούμε επιδέξια τη ζωή.

Ο Σένετ έχει κάνει μουσικές σπουδές  -τσέλο και διεύθυσνη ορχήστρας- τις οποίες άφησε μετά από τραυματισμό στο χέρι. Και με καθηγήτρια τη Χάνα Αρεντ, προχώρησε σε σπουδές κοινωνιολογίας (ιδρυτής και διευθυντής επί μία δεκαετία του Ινστιτούτου Ανθρωπιστικών Σπουδών του NYU).

Kατά τη γνώμη του θα είχαμε μια ισχυρότερη ώθηση για ν' αλλάξουμε τη χρήση των φυσικών πόρων, αν φανταζόμασταν πως είμαστε μετανάστες που μας έχει ρίξει η τύχη ή η μοίρα σε μια όχι δική μας επικράτεια, πως είμαστε ξένοι σ' έναν τόπο που δεν μπορούμε να κουμαντάρουμε σαν δικό μας.

Μπαίνω στον πειρασμό να θυμηθώ και να θυμίσω τον Λορέντζο Μαβίλη, και τους τελευταίους στίχους του σονέτου του «Κρήτη» :   
                        Ελάτε να χαρήτε μες της θείας

Αγκαλιάς μου το σφίξιμο ενωμένα,

Πρόσφυγες της ζωής, δώρα άγια τρία'

Θάνατο, αθανασία κ' ελευτερία.

Πολίτης της ζωής και του κόσμου, ισπανικής καταγωγής, επτανησιακής ιδιοσυγκρασίας, γερμανικής παιδείας και μελετητής της φιλοσοφίας από τις ινδοευρωπαϊκές πηγές της ως τις ορθολογικές και ιδεαλιστικές ευρωπαϊκές εκφάνσεις της, σκακιστής, βουλευτής, δημοτικιστής, πολύγλωσσος, μεταφραστής και ποιητής, συμβολιστής, λυρικός και απαισιόδοξος, υβριδικός και γι’ αυτό αληθινά ελληνικός, ο Μαβίλης είναι, όπως όλοι μας, πολίτες και μετανάστες, άνεργοι και εργαζόμενοι, νεώτεροι και μεγαλύτεροι, όλοι πάντως, πρόσφυγας της ζωής, στον πλανήτη, στη χώρα, στην πόλη μας. Οπου υποδεχόμαστε κάποιον που μας υποδεικνύει πως θα 'πρεπε να αισθανόμαστε, ξένοι, πρόσφυγες της ζωής, για να καταφέρουμε ν΄ αντιμετωπίσουμε την αυτο-καταστροφική επικράτεια την οποία έχουμε πράγματι κατασκευάσει.