Τρίτη 16 Απριλίου 2013




από τις 


ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
ΣΤΟ ΠΕΡΙΘΩΡΙΟ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ


η ενότητα


ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΣΩΠΟ
ΧΩΡΙΣ ΧΟΡΟ
ΧΩΡΙΣ ΧΩΡΑ





Ι


Το πρόσωπό μας
προσανατολισμένο προς τους άλλους
ένα παράθυρο του εντός προς το έτερο
μια είσοδος του άλλου στο εγώ

Το πρόσωπό μας
σμιλεμένο εκ του μηδενός από χέρια αόρατα και ξένα
πώς;
πώς αντικατοπτρίζει το είναι;
πώς αντιπροσωπεύει τον εαυτό μας;

Μικρογραφία εδάφους:
πέτρα και χώμα σε λοφίσκους
κοιλάδες λιλιπούτειες
χείμαρροι
-του χρόνου μονοπάτια
απ’ τους ανέμους χαραγμένα-
ένα ηφαίστειο λέξεις
–λάβα του άγριου βάθους

Η γεωγραφία των αισθήσεων
το πρόσωπό μας




ΙΙ

Στο πρόσωπό μου συμπυκνώνεται
η συνείδηση του κόσμου

Πίσω DNA,πρωτεϊνες και αμινοξέα
υφαίνουν αθόρυβα τη ζωή μου
Στο εργοστάσιο κάτω από την όψη
τα πιστόνια ασταμάτητα ρυθμίζουν
τι είμαι και
τι δύναμαι

Ενα οικοδόμημα εγώ
με κρυφές καλωδιώσεις
που τα όρια των δυνατοτήτων μου προδιαγράφουν

Τι να ρυθμίσω;
Τι να αυξομειώσω;
Πώς την ενέργεια να κουμαντάρω;
Πώς το πρόωπό μου να ορίσω;

Το ξέρω
Και η ποίηση, κόρη της χημείας είναι
Κι ενός εργαστηρίου προϊόν, το πρόσωπό μου



ΙΙΙ
  

Φώτα σβηστά φωτίζουν
το πρόσωπο του έρωτα

Γεύεσαι το σώμα μου
Εξερευνάς ξανά και ξανά
τις πτυχές του δέρματος
τις μυρωδιές, τις καμπύλες
Διατρέχεις την υγρή επιφάνεια
με υγρή τρυφερότητα
Ταξιδεύεις μ’ ανάσες κι αναστεναγμούς τη γη μου
Οικειοποιούμαι το φύλο σου
Κατέναντι η ηβική σου χώρα στη δική μου
βυθίζονται σε μια πληρότητα ιδανική,
προς στιγμήν παντοτεινή, ανδρόγυνη

Κλέβεις το πρόσωπό μου
κι έτσι, χωρίς εγώ,
παραδίδομαι στου σώματός μας τον οίστρο 

Δανείζομαι το πρόσωπό σου
κι έτσι, με πρόσωπο διπλό
μα και κανένα,
φθάνουμε ως την πηγή

να καθαρθούμε
να βαφτιστούμε άλλη μια φορά
τα πρόσωπά μας ανανεωμένα να ενδυθούμε


ΙV

Στη θεία μανία του χορού,
πρόσωπό μου αθέατο,
ξέρω ό,τι εκείνοι βλέπουν
είμαι ένα εγώ έξω από μένα

σώμα χωρίς μάτια
που διασχίζει
του χώρου το κενό ρυθμικά
του χρόνου το διάστημα ίδια οπτασία
της μνήμης τη διάρκεια σαν ένα ατελεύτητο «παρών»
του μέλλοντος την επικράτεια σαν έκλαμψη

Κλέβω της μέθης το σχήμα
φορώ του οίστρου το παράστημα και
της γιορτής το χρώμα το λαμπρό

να βρω εμπρός τους
το χαμένο πρόσωπό μου
έτσι ολόκληρο όπως μόνο
το σώμα μου εν στύσει αποκαλύπτει


V


Ενας χορός της χώρας μου το πρόσωπο, τότε

Ένα ταγκό τσάμικο, στην αρχή:
Κεντρώοι κρυπτοφασίστες,
χαφιέδες, χωροφύλακες,
δεξιοί ξενόδουλοι, ψευτοπατριώτες,
μισαλλόδοξοι φτωχοδιάβολοι,
συνθλιμμένοι αριστεροί,
γυναίκες συλημένες

Αργότερα ένα ροκ τσιφτετέλι:
Αστοί, μικροαστοί κι αγρότες
όλοι τους μικρομεσαίοι, μικρόνοες, μικροπρεπείς
Πολτός χωρίς περηφάνια
έμποροι της γης και της ψυχής
Αντιπαροχείς έναντι πινακίου ανόδου

(Ποιους να δεχτείς
ποιους ν’ αρνηθείς
ποιο πρόσωπο του Ιανού να υιοθετήσεις;
ποιο πρόσωπο λιγότερο εφιαλτικό να εγκολπωθείς;)

Τώρα ένα new age υπερθέαμα:
Χριστιανοί αρχαιολάτρες
επαμφοτερίζοντες διανοούμενοι
ομοφυλόφιλοι του Σαββατοκύριακου
απαίδευτοι νεόπλουτοι και φανατικοί του φανατισμού
μάνατζερ και τεχνοκράτες
ανέστιοι και μαζορέτες με χλαμύδες
συνωστίζονται στην πασαρέλα
μιας χωρίς τάξεις ανισότητας
μιας ηθικολογίας χωρίς ηθική
μιας χωρίς λεβεντιά μαγκιάς
μιας χωρίς χορό χώρας






Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου