Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Tρίτη φορά ξανά μπροστά σε ιατρικές εξετάσεις που προοιωνίζονται αλυσίδα προβλημάτων!! Τρεις φορές στον παιδίατρο μαζί με το παιδί, την τέταρτη μόνη για να μου τις γράψει επιτέλους. Φταίει αυτός, φταίω εγώ που δεν είμαι υστερικιά, φταίει ο ΕΔΟΕΑΠ και η Σπανοπούλου, που τα τελευταία χρόνια επειδή ζούσαμε στο Δήμο Αθηναίων δεν δικαιούμασταν εξωτερικούς γιατρούς και οδηγηθήκαμε να συρρέουμε κοπάδια στον παιδίατρο του ταμείου;;

Χρόνια ακριβώς που πέσαμε πάνω στην κρίση και την ανεργία. Ακόμη και άνθρωποι που ήμασταν τυχεροί δουλεύοντας μόνιμα σε κάποια εφημερίδα και με μισθούς της προκοπής, βρεθήκαμε απότομα στο χάος. Που ο καθένας το βίωνε όσο πιο αξιοπρεπώς μπορούσε, έτσι ώστε όταν ο αδελφός μου διάβασε κείμενο συναδέλφου απολυμένου από την Ελευθεροτυπία, ένα χρόνο σχεδόν μετά, σε ξένη εφημερίδα (στα αγγλικά βέβαια, άρα αξιόπιστο) να με πάρει τηλέφωνο και να εκφράζει έκπληκτος την απορία του, αφού κι εγώ απολυμένη από την "Ε" ήμουν...

Είμαστε η γενιά αυτών που χοροπήδησαν από χαρά όταν το '81 έφυγε η Δεξιά. Έτσι νομίσαμε. Μετά έπρεπε να δούμε τι είναι Δεξιά και τι Αριστερά, να ξεχάσουμε τι είναι Σοσιαλισμός, να ζήσουμε έπειτα την άνθηση της γκλαμουριάς και του life style, το νεοπλουτισμό μιας κοινωνίας εν γένει αγράμματης,  τη διακυβέρνηση των εξευρωπαϊσμένων τεχνοκρατών και  όλων των αμερικανοσπουδαγμένων γόνων, την περίφημη ανάληψη των Ολυμπιακών, που ξετίναξαν τα οικονομικά μας πέταλα οριστικά  (κι αυτό κάποιοι το βλέπαμε και το λέγαμε). Και τώρα, να διαπιστώνουμε, διαβάζοντας στο fb παλιούς φίλους & γνωστούς που ερίζουν ασυγκράτητοι, πως ξαναζούμε μια αναβίωση του εμφυλίου και δη προσωποποιημένου μεταξύ Τσίπρα και Κούβελα, αφού οι υπόλοιποι είναι ήδη στο πυρ το εξώτερον κι εμείς στην κοσμάρα μας.












Την πρώτη εκείνη φορά μπροστά σε ιατρικές εξετάσεις που προοιωνίζονταν αλυσίδα προβλημάτων, μια ψυχραιμία υπήρχε. Κάποια χρήματα υπήρχαν. Δεκαπέντε χρόνια πριν. Δώσαμε ρέστα. Δίναμε ρέστα επί 10 χρόνια. Αναθεωρήσαμε τον τρόπο θέασης του κόσμου και του ανθρώπου. Χάσαμε την αθωότητα και τις ψευδαισθήσεις μας, προσγειωθήκαμε αποτομότατα.

Τη δεύτερη, 2-3 χρόνια αργότερα, το παλέψαμε, βρήκαμε αξιόπιστους γιατρούς, εξαίρετους ανθρώπους, μια στο καρφί και μια στο πέταλο, διακριτικά, ψηλαφητά, με την ανάσα κρατημένη, τα καταφέραμε. Ενόσω ταυτοχρόνως δουλεύαμε, δημιουργούσαμε, εκτιθέμεθα.... 

Τώρα;;;

Τώρα εγώ συνταξιούχος (παρά τη θέλησή μου), ο σύζυγος ανασφάλιστος, μετακομίζουμε για πέμπτη φορά (στο πατρικό, όπως συνηθίζεται στα χρόνια της κρίσης), το παίζουμε ψύχραιμοι και ζούμε συμπυκνωμένη την αγωνία ενός τόπου δηωμένου. Μιας τύχης άδηλης. Μιας ελπίδας που τουλάχιστον λάμπει στα μάτια των παιδιών μας, αφού από τα δικά μας σβήνει. 

Ποιος ξέρει, μπορεί και να τα καταφέρουμε. Ή, μπορεί και όχι.



Υ.Γ.: Το ότι σήμερα πήγα στην τράπεζα και διαπίστωσα ότι ο ΕΔΟΕΑΠ μας έβαλε κάτι σαν δώρο άδειας, μου θύμισε παλιές καλές εποχές και μου πρόσφερε μια μικρή πολύτιμη βοήθεια στην ανακαίνιση που προηγείται της μετακόμισης.














Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου