Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013



ΥΠΕΡ ΜΝΗΜΗΣ ΑΠΟΛΟΓΙΑ

 Ήταν ευτυχής συγκυρία το γεγονός ότι οι Εκδόσεις της Εστίας μου ανέθεσαν τη διόρθωση και επιμέλεια βιβλίων που άπτονται των ενδιαφερόντων μου.



Unsaved Preview Document

Πρώτα το βιβλίο Ψυχανάλυση 
και Εφηβεία 
σε επιμέλεια του ψυχίατρου, παιδοψυχίατρου και ψυχαναλυτή Γερ. Στεφανάτου, σε περίοδο που ήδη ξεψάχνιζα οτιδήποτε σχετικό με την εφηβεία.

Κι ύστερα, το βιβλίο του Π. Λουκάκου 
Η Αθέατη Οψη – Τύπος και πολιτική στη Μεταπολίτευση 
που μόλις κυκλοφόρησε.

Ο Πάνος Λουκάκος δεν έτυχε να είναι ποτέ διευθυντής μου, αν και περάσαμε από τις ίδιες εφημερίδες – σε άλλες περιόδους όμως. Τον θυμάμαι παρ’ όλα αυτά μία και μοναδική φορά, απέναντι από το γραφείο μας του 2ου ορόφου της Σωκράτους, στην «Καθημερινή». Εγώ μόλις πήγαινα, αυτός τότε έφευγε.

Ηταν τόσο σοβαρός, στενοχωρημένος, περιστοιχισμένος από συνεργάτες αλλά αμίλητος, που η εικόνα του χαράχτηκε μέσα μου. Όπως έμαθα διορθώνοντας το βιβλίο του, μόλις είχε συγκρουστεί με τον εκδότη και είχε παραιτηθεί.

Η πορεία ενός ανθρώπου του Τύπου συνήθως χαρακτηρίζεται από δύσκολες και αβέβαιες επιλογές. Για παράδειγμα, αν ο Πάνος Λουκάκος δεν είχε επιλέξει να φύγει από το κυριακάτικο «Βήμα», μένοντας ως διευθυντής σύνταξης όπως του προτάθηκε, ίσως ακόμα και σήμερα να εξακολουθούσε να βρίσκεται στο Συγκρότημα, μιας και το κυριακάτικο φύλλο επέζησε του καθημερινού. Ή, αν είχε γίνει η «Μεσημβρινή» σαββατοκυριακάτικο φύλλο, όπως είχε προφητικά προτείνει στον εκδότη τότε, βλέποντας την πορεία των εντύπων γενικότερα, θα μπορούσε σήμερα να είναι ένα από τα επιτυχημένα εβδομαδιαία φύλλα.

Αυτά όμως θα του είχαν στερήσει το ταξίδι που επακολούθησε.

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του πως σ’ αυτό το ταξίδι «τα καλύτερα χρόνια» ήταν στην «Ελευθεροτυπία», αν και αυτή η εφημερίδα ναυάγησε όπως ναυάγησε, στα βαθιά νερά της κρίσης.

Δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω μαζί του πως για να δούμε το μέλλον μας ως Ελλάδα, οφείλουμε να μελετήσουμε και πάλι τη Μεταπολίτευση. Να ακολουθήσουμε το νήμα που συνέδεε αιτίες με αποτελέσματα, αποφάσεις ή ολιγωρίες με τις επιπτώσεις τους, παρότι ο ίδιος απλώς μας δίνει πληροφορίες (κάποιες άγνωστες, άλλες γνωστές αλλά λησμονημένες, ακόμη ακόμη και ορισμένες που μπορεί να είχαμε υποψίες ότι ίσχυαν μα δεν το γνωρίζαμε πράγματι), πληροφορίες τις οποίες καλούμαστε να συνδέσουμε.

Επί παραδείγματι: Υπάρχει άραγε σχέση ανάμεσα στο λόγο περί υπευθυνότητας του Προέδρου της Δημοκρατίας από τον Κων/νο Καραμανλή ενώπιον του τότε υπουργού Εξωτερικών Γ. Χαραλαμπόπουλου και της απόφασης (εσπευσμένης και κρυφίως οργανωμένης) ψαλιδίσματος των αρμοδιοτήτων του; Και δεν είναι ειρωνεία της τύχης το ότι ο ίδιος ο Παπανδρέου ομολογεί ότι το μεγαλύτερο λάθος του υπήρξαν αυτές οι αλλαγές;

Κι ύστερα, πέρα από τις πολιτικές των κομμάτων, δεν έχει πολύ ενδιαφέρον το πώς οι κινήσεις μεμονωμένων προσώπων, ακόμη και εντός της ίδιας παράταξης, λειτούργησαν καταλυτικά με τις πράξεις ή τις παραλείψεις τους στη διαμόρφωση του μέλλοντός μας;

Και δεν είναι ρεαλιστική και εναργής η σύνδεση του πολιτικού με το πολιτιστικό και ανθρώπινο τοπίο την οποία επιχειρεί, από τη θέση είτε του δημοσιογράφου είτε του βουλευτή Επικρατείας είτε του προϊσταμένου δημόσιου οργανισμού;

Επιπλέον, έχει μεγάλο ενδιαφέρον να γνωρίζουμε, έστω και εκ των υστέρων, τι ελέχθη και τι πράγματι έγινε, πώς τα μεγάλα λόγια δεν αποτέλεσαν βάση της πολιτικής ούτε όμως και η σιωπή (ή η λούφα) χρυσό. Με ποιες μεθόδους οι πολιτικοί χειραγώγησαν τότε (και, δεδομένων των νέων συνθηκών, χειρίζονται τώρα) πλήθη και ψήφους και συνειδήσεις. 

Οι μαρτυρίες δεν αποτελούν Ιστορία, βέβαια. Συμβάλλουν όμως με τον τρόπο τους στην ανάγνωση της Ιστορίας που πραγματοποιείται κάθε περίοδο, εμπλουτίζοντας τις αφηγήσεις που υιοθετούμε ως άτομα και ως κοινωνίες. Στη σημερινή συγκυρία, όπου πάλι καλλιεργούνται διαχωρισμοί και εκτοξεύονται αφορισμοί, οφείλουμε την ψύχραιμη ματιά και την επαναξιολόγηση των δεδομένων των πρόσφατων δεκαετιών χωρίς ιδεολογικά παραπετάσματα και ουρλιαχτά. Η πολιτική δεν είναι πλέον μόνον η τέχνη του ανέφικτου δυστυχώς, αλλά και το πεδίο όπου εκδηλώνεται ο απανθρωπισμός, είτε με βίαιο είτε με μελιστάλαχτο προσωπείο. Και αν κάτι οφείλουμε να υπερασπιστούμε, κατ’ αρχήν με τα κείμενά μας, ως καλαμαράδες αλλά και φεϊσμπουκάδες και μπλόγκερ πλέον, είναι ο ανθρωπισμός και η ευγένεια, η αλληλεγγύη, όπως την έμαθαν κάποιοι εξ απαλών ονύχων από τις οικογένειές τους, και η έγνοια για τον χαροκαμένο και κατ’ επανάληψιν λεηλατημένο τούτο τόπο. Υπέρ όλων αυτών αλλά και υπέρ μνήμης απολογία είναι νομίζω εν τέλει το παρόν βιβλίο στην παρούσα συγκυρία.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου